خوبها و بدهای تخته سیاهعلی غبیشاوی
وقتی فیلمساز، در رسانهٔ فراگیری مثل تلویزیون و در پاسخ به کنجکاوی ذاتی عامهٔ مردم دربارهٔ مسائل مبهم و کمتر دیده شدهٔ زندگی شخصی هنرمندان و نویسندگان، بدون هیچ خلاقیّت و حقیقتجوییای، خود همان باورهای کلیشهای تودهٔ مردم از دنیای روشنفکران را ـ بهعنوان آسیبشناسی این قشر از جامعه ـ به تصویر میکشد، دیگر نمیتواند انتظار داشته باشد مخاطب به راحتی قبول کند که شخصیتهای زن حلقهٔ ادبی به تصویر درآمده در اثرش، نمایندهی کلیّت جریان روشنفکری معرفی نشوند و فقط به عنوان شخصیتهای داستانی و ساخته و پرداختهٔ ذهن فیلمنامهنویس ـ که نمودی در عالم واقع ندارند ـ تلقی شوند.
ادامه...