| باور کنید من نمونه‌ام
مرتضی کاردر ۱۳۸۷/۰۹/۱۱-
نگاهی به مجموعه شعر پستهٔ لال، سکوت دندان‌شکن است سرودهٔ اکبر اکسیر
نزدیک به سی سال از انتشار نخستین مجموعه شعر اکبر اکسیر می‌گذرد. مجموعهٔ نخست او در سوگ سپیداران (انتشارات امیرکبیر، 1361) یکی از اولین مجموعه‌هایی است که تحت تأثیر مستقیم انقلاب و جنگ سروده شده است. این مجموعه تلفیقی از تجربه‌های مختلف و متفاوت است؛ از تجربه‌هایی در قالب‌های گوناگون مثل غزل و نیمایی و سپید گرفته تا شعرهایی برای کودکان و شعرهای بومی و محلی. |
| نمایندهٔ ایرانی نسل بیت
فریده حسن زاده-مصطفوی ۱۳۸۷/۰۸/۱۳-
یادداشتی دربارهٔ شعر طاهره صفارزاده
سال‌های دههٔ پنجاه هرگاه در محافل شاعرانه از دوستی می‌خواستیم شعر تازه‌ای بخواند او را با این سطور هشدار دهندهٔ «سفر اول» فرا می‌خواندیم:
شعری بخوان شارات
شعری بی تشویش وزن
شعری با روشنی استعاره
|
| روزگاری که ماشین سوار آدم شد
عبدالرضا رضایی‌نیا ۱۳۸۷/۰۸/۰۷-
دو یادداشت بر دو شعر از سلمان هراتی و قیصر امین‌پور
شعر «در روزگاری که ماشین سوار آدم شد» از معدود شعرهای روان‌شاد سلمان هراتی است که در هیچ یک از کتاب‌های سلمان نیامده و تنها یک بار در مجلهٔ سروش به چاپ رسیده است در دوره‌ای که زنده‌یاد قیصر امین‌پور مسئولیت صفحات شعر آن را بر عهده داشت.
|
| مهتابِ در کتان!
سیامک بهرام پرور ۱۳۸۷/۰۶/۲۶-
نگاهی به مجموعه‌ی «دارم به ساعت مچی‌ام فکر می‌کنم»، سروده‌ی سید علی میرافضلی
شعر نیمایی قالب غریبی در شعر فارسی‌ست. همه از انقلاب نیما حرف می‌زنند و دنیای اندیشگی و واژگانی او را می‌ستایند و از جسارت او در فراهم آوردن زمینه‌ی گذر از شعر سنتی به نو سخن می‌گویند اما قالب پیشنهادی او که در حقیقت گذاری بین شعر سنتی و نو است متأسفانه نادیده انگاشته می‌شود. نگاهی به سروده‌های سال‌های اخیر نشان می‌دهد که این ادعا گزافه نیست |
| موریانه‌ها خوردند، فکر نردبانم را
سیامک بهرام‌پرور ۱۳۸۷/۰۴/۲۰-
نگاهی به مجموعه غزل «پیانو»، سروده‌ی مریم جعفری آذرمانی؛ بخش دوم
گمانم همین اشارات کلی کفایت کند تا بتوانیم باقی ویژگی‌های شعری مریم جعفری را در بررسی جزء به جزء غزل‌هایش به تماشا بنشینیم. تنها ذکر یک نکته ضروری‌ست که جهت پرهیز از اطاله‌ی کلام تنها در مورد بیست غزل نخست کتاب و آن هم روی مثال‌هایی که از نظر خودم مهم‌تر و ویژه‌ترند بحث کنم و باقی را واگذارم به ذهن فعال مخاطب که شاید این نوشته‌ی مطول تلنگری باشد برای چالش با مفاهیم شعر به طور کلی و این دفتر به طور خاص... |
|
|
| در غیاب من
حمیدرضا شکارسری ۱۳۸۷/۱۰/۱۴-
نگاهی به ترکیب‌بند عاشورایی «از گلوی غمگین فرات» سرودهٔ استاد علی موسوی گرمارودی
هر متن اعم از هنری یا غیر هنری، مصالح خود را از همین جهانی که می‌بینیم و با آن سروکار داریم به دست می‌آورد. حتی خود ارجاع‌ترین متون نیز از این قاعده مستثنی نیستند. در این متون، خود متن یا نظام نشانه‌شناسیِ استفاده شده در آن، به عنوان یک ابژه مورد شناسایی قرار گرفته‌اند.
|
| باد خزان
سیروس نوذری ۱۳۸۷/۱۰/۰۵-
نگاهی به سیر تطور هایکو - قسمت دوم
اما باید دانست که بعدها اصول هایکوی کلاسیک، همراه با تغییرات تاریخی و اجتماعی ژاپن ثابت و ساکن نماند، که البته بازتاب این دگرگونی‌ها به آرای شاعر و نظریه‌پرداز ژاپن ماسا اوکاشیکی بر می‌گردد. او به نوعی با هایکوی باشو به مخالفت برخاست و هر گونه ذهن‌گرایی را در هایکو مردود شمرد و عینیت ناب و محض را -البته با پذیرش فصل‌واژه Kigo- به عنوان عنصر درونی نگاه شاعر مطرح نمود. او با توجه به این دیدگاه هایکوهای یوسابوسون را برتر از هایکوهای باشو داشت.
|
| تنهایی جاودانه
سیروس نوذری ۱۳۸۷/۱۰/۰۳-
بررسی سیر تطور هایکو با نگاهی به سروده‌های ماتسو باشو - قسمت اول
ماتسو باشو، بزرگترین هایکوسرای ژاپن، عمر چندان درازی نکرده است و البته شاهکارهای او نیز حاصل سال‌های آخر عمر اوست. باشو در خانواده‌‌ای سامورایی و تنگدست، در جنوب ژاپن به دنیا آمد. از نوجوانی در خدمت (یوشیتادا) امیر استان (ایگا) بود و به مناسبت هم‌سالی با فرزند او (سن‌گین) یار و همدم او. مرگ نابه‌هنگام سن‌گین جوان، رویدادی تعیین‌کننده در زندگی باشوی جوان بود. |
| شاعر «این‌همه جانِ قشنگ»
پگاه احمدی ۱۳۸۷/۰۹/۱۴-
دربارۀ شعر زنده یاد طاهرۀ صفارزاده
با پی‌گیری مسیر شعر نو فارسی از دهۀ چهل به این سو، با شاعری خلاق، متفاوت و پیشرو به نام طاهرۀ صفارزاده مواجه می‌شویم که اگرچه نخستین اثرش را در آغاز دهۀ چهل منتشر کرد، اما عمدتا در دهۀ 50 به شکوفایی رسید. صفارزاده با انتشار مجموعه شعرهایی نظیر طنین در دلتا – 1349، سد ّ و بازوان – 1350 و سفر پنجم – 1356 خلاقیت‌های ویژه‌ای را از خود بروز داد و به سرعت در کانون توجه قرار گرفت. |
| شادی نفی‌شده
اثمار موسوی‌نیا ۱۳۸۷/۰۸/۲۲-
درآمدی بر شعر معاصر ایتالیا
بدون شک شعر قرن بیستم ایتالیا با دو چهرهٔ بزرگ آغاز می‌گردد: گابریله دانونزیو و جووانی پاسکولی که به دکادنتیسم تعلق داشتند و تأثیر بسزایی بر شاعران پس از خود نهادند. دکادنتیسم در اوایل قرن نوزده در تقابل با پوزیتیویسم در فرانسه ظهور کرد که به علوم و پیشرفت روزافزون انسان و پژوهش‌های ادبی، اجتماعی و فلسفی او به دیدهٔ شک می‌نگریست. |
|
|
